dr hab. prof. UMK Czesław Łapicz
Dr hab. Czesław Łapicz, prof. UMK, absolwent filologii polskiej UMK, slawista (językoznawstwo słowiańskie), kierownik Zakładu Komparatystyki Słowiańskiej w Instytucie Filologii Słowiańskiej UMK. Przez dwie kadencje Prorektor UMK ds. Kształcenia (lata 1993-1996 oraz 1999-2002). W latach 1989-1992 prodziekan Wydziału Humanistycznego UMK, natomiast w kadencji 2005-2008 – Dziekan Wydziału Filologicznego toruńskiej Uczelni. Przez wiele kadencji był członkiem Senatu UMK. W latach 2004-2012 wiceprezes Towarzystwa Naukowego w Toruniu.
Jego zainteresowania naukowe dotyczą głównie języków i gwar słowiańskich (zwłaszcza polskich, białoruskich i języka staro-cerkiewno-słowiańskiego) oraz ich wzajemnych relacji historycznych i systemowych. Prowadzi zajęcia dydaktyczne z językoznawczych przedmiotów diachronicznych dla studentów polonistyki oraz kierunków i specjalności slawistycznych, a także dla studentów etnologii. Specjalizuje się w badaniach rękopiśmiennych tekstów Tatarów – muzułmanów Wielkiego Księstwa Litewskiego, w tym przede wszystkim kitabów oraz tefsirów. Badania tego piśmiennictwa zaowocowały wyodrębnieniem się oryginalnej gałęzi filologicznej – kitabistyki. Jest autorem, współautorem oraz redaktorem dziesięciu książkowych prac naukowych, opublikował ponadto ponad 120 artykułów i rozpraw z zakresu komparatystyki i dialektologii słowiańskiej oraz kitabistyki.
Kitab Tatarów litewsko-polskich (Paleografia. Grafia. Język), Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, Toruń 1986, ss. 236.
Trzy redakcje językowe muzułmańskiej legendy w piśmiennictwie religijnym Tatarów litewsko-polskich, „Acta Baltico-Slavica” 20, 1989, s. 155-168.
Zawartość treściowa kitabu Tatarów litewsko-polskich, „Acta Baltico-Slavica” 20, 1989, s. 169-191.
Tradycje religijne muzułmanów litewsko-polskich (wybrane zagadnienia), [w:] Wilno – Wileńszczyzna jako krajobraz i środowisko wielu kultur. Materiały I Międzynarodowej Konferencji, Białystok 21-24 09 1989, t. I, red. F. Feliksiak, Biblioteka Pamięci i Myśli 3, Towarzystwo Literackie im. A. Mickiewicza, oraz Filia Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku, Białystok 1992, s. 29-318.
Polsko-białoruskie związki językowe w piśmiennictwie muzułmanów litewskich (na przykładzie form: barzdo, borzdo ‘bardzo’, ‘prędko’), „Studia nad polszczyzną kresową” VII, Prace Językoznawcze 126, red. J. Rieger, 1994, s. 171-178.
Historyczne i kulturowe aspekty piśmiennictwa Tatarów litewsko-polskich, [w:] Tematy. Księga jubileuszowa w 70. rocznicę urodzin Profesora Leszka Moszyńskiego, Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, Gdańsk 1998, s. 361-367.
Klucz do raju. Księga Tatarów litewsko-polskich z XVIII wieku, przekł. i opr. H. Jankowski, Cz. Łapicz, Wydawnictwo Akademickie DIALOG, Warszawa 2000, ss. 257.
Glosy, komentarze objaśnienia etc., czyli o pozakoranicznych dopiskach w rękopiśmiennych tefsirach muzułmanów Wielkiego Księstwa Litewskiego, [w:] Orientas Lietuvos Didžiosios Kunigajkštijos visuomenės tradicijoje: Totoriai ir Karaimai. Orient w tradycji społeczeństwa Wielkiego Księstwa Litewskiego: Tatarzy i Karaimi, Vilniaus Universiteto Leidykla, Wilno 2008, s. 69-80.
Chrestomatia teolingwistyczna, red. Cz. Łapicz, i A.K. Gadomski, Symferopol (Krym – Ukraina) 2009, ss. 350.
Kitabistyka a historia języka polskiego i białoruskiego. Wybrane zagadnienia, „Rocznik Slawistyczny” LVII, 2008, s. 31-49.
Staropolski przekład Koranu jako oryginalne źródło filologiczne, [w:] Cum reverentia, gratia, amicitia… Księga jubileuszowa dedykowana Profesorowi Bogdanowi Walczakowi, red. J. Migdał, A. Piotrowska-Wojaczyk, Poznań 2013, s. 319-328.